Mieczyn jest jedną z wiosek w gminie Krasocin w powiecie włoszczowskim. Rozciąga się przy trasie z Kielc do Częstochowy. Leży na wzgórzu Łopuszańskim wchodzącym w skład Wyżyny Przedborskiej. Sąsiaduje z wioskami: Jakubów, Karolinów, Wojciechów i Marianów. Swą nazwę prawdopodobnie wywodzi od nazwiska właścicieli tych ziem. Z ustnych przekazów mieszkańców wynika jednak że, przybyli na te tereny dwaj osadnicy stoczyli walkę o ziemię na których obecnie położony jest Mieczyn. Walczyli mieczami i zwycięzca osiedlając się tu chciał podkreślić, że teren ten zdobył mieczem i nadał osadzie nazwę Mieczyn. Niektórzy dowodzą, że tu ongiś wyrabiano miecze. Z powodu braku bezpośrednich źródeł archiwalnych trudno określić kiedy powstała miejscowość.
Na podstawie wykopalisk, na które przypadkowo natrafili tutejsi rolnicy (urny gliniane z ludzkimi prochami) można przypuszczać, że na terenie dzisiejszej gminy Krasocin życie istniało w czasach pogańskich. Pierwszy zapis o wsi Krasocin odległej od Mieczyna o 5 km pochodzi z 1325 roku. Jest w nim mowa, że wieś Krasocin płaciła swe dziesięciny na rzecz opactwa klasztoru w Fałkowie, na terenie ziemi koneckiej. Na podstawie tej informacji można jedynie przypuszczać, że w tym czasie istniało również życie w Mieczynie. Z przeprowadzonych wywiadów wynika, że w XVIII wieku w Mieczynie było tylko 12 domów, a wieś należała do rodziny Dobieckich z Łopuszna. We wsi była huta szkła, której właścicielem był Żyd Kizberg. Wyroby z huty wywożono w głąb kraju wozami konnymi. W hucie palono drewnem i to właśnie ona pochłonęła ogromne obszary leśne. W XIX wieku z powodu braku drewna huta upadła. Jej właściciel posiadaną ziemię oddał dziedzicowi Dobieckiemu, a sam wyjechał. Na początku XIX wieku wieś liczyła 20 domów i w dalszym ciągu należała do rodziny Dobieckich. Terenu gminy Krasocin i Mieczyna nie ominęły zrywy powstańcze i działania wojenne. Miejscowi chłopi walczyli w powstaniu styczniowym i stoczyli bitwę nad rzeką Czarną. Okolica dotkliwie zniszczona była w czasie I wojny światowej, gdyż leżała w okolicy przyfrontowej. Szczególnie ciężki był początek 1915 roku. Rosło spustoszenie inwentarza i zabudowań, często wybuchały pożary.
Początek II wojny światowej to masowe wywożenie ludzi na roboty do Niemiec. W wielu rodzinach sytuacja była trudna i brakowało rąk do pracy w polu.3 września 1939 roku wtargnął na Kielecczyznę niemiecki 15 Korpus, którego 3 dywizja lekka ruszyła na Włoszczowę i okolice. Działania wojenne przerwały funkcjonowanie szkoły w Mieczynie. Niemcy aresztowali i wywieźli jej kierownika. Od 1942 roku na terenie całej Kielecczyzny, a więc i w powiecie włoszczowskim, wzmógł się terror hitlerowski.
Okupant wielokrotnie przeprowadzał akcje represyjne, palił wsie, mordował ludność. W większości wypadków akcje prowadzone były głównie dla zastraszenia społeczeństwa. Poza mniejszymi atakami terroru, miały również miejsce wielkie akcje ludobójcze. W dniu 11 maja 1943 roku Niemcy przeprowadzili ekspedycję karną na wieś Skała Polska, w odwet za akcję oddziału GL na niemiecką wieś Antonielów. Skałka oddalona jest o kilka kilometrów od Mieczyna. Żandarmi otoczyli wieś kordonem i chodząc od gospodarstwa do gospodarstwa wymordowali 91 osób, w tym 23 kobiety, 32 mężczyzn i 36 dzieci. Z całej wsi ocalało tylko 9 osób. Na tych terenach walczyły z Niemcami oddziały AK. 8 października 1943 roku oddział por. Przemysława Szyca uczestniczył w zaciętej walce z okupantem w pobliżu Mieczyna. W okolicznych lasach ukrywały się oddziały partyzanckie, którym miejscowa ludność udzielała pomocy. W odwecie Niemcy planowali spalić Mieczyn. Jednakże 13 maja 1944 roku wieś spaliła się. Jak mówi raport straży pożarnej, w gospodarstwie Władysława Laskowskiego zapaliła się sadza w kominie w czasie pieczenia chleba. Pożar w krótkim czasie ogarnął całą wieś. Pomógł w tym wschodni wiatr, który w ciągu 15 minut przeniósł ogień w drugi koniec wsi. Spłonęły domy i zabudowania gospodarskie wraz z całym inwentarzem. Ocalało tylko kilka domów (zobacz raport straży).
W Mieczynie zamieszkiwała od dawna ludność polska i żydowska. Ludności żydowskiej stale przybywało. II wojna światowa sprawiła, że część została wywieziona przez hitlerowców, a nieliczni zdołali uciec przed okupantem, lecz do Mieczyna już nigdy nie wrócili. Mieszkańcy Mieczyna utrzymywali się głównie z pracy w rolnictwie. Dominują tu głównie gleby wytworzone z piasków pochodzenia wodnolodowcowego. Niewielkie powierzchnie zajmują gleby rędzinne i torfowe. Bogactwa naturalne stanowią lasy i złoża różnych odmian kamienia. Przeważały gospodarstwa małe, składające się z kilku daleko od siebie położonych działek. Nie zapewniały one utrzymania wieloosobowym rodzinom. Plony były niskie. Wieś produkowała głównie żyto i ziemniaki. Niewielka była również hodowla zwierząt. Obok rolnictwa drugim źródłem zarobków była praca najemna w lasach państwowych i przy robotach drogowych. Ludność zamieszkująca w pobliżu lasów zajmowała się tzw. domowym przemysłem drzewnym. Wyrabiano naczynia drewniane, części do wózków oraz inne narzędzia, które sprzedawano na wiejskim targu. Wzrastało przeludnienie wsi co z kolei prowadziło do coraz większego rozdrobnienia gospodarstw. Istniał problem ludzi zbędnych, którzy nie mieli co jeść ani z czego żyć. Niedostatek ziemi i zatrudnienia zmuszał ludność do poszukiwania zarobku. Oprócz emigracji stałej była też sezonowa głównie do Niemiec. Emigracja częściowo łagodziła problem bezrobocia i nędzy, ale nie eliminowała całkowicie. Istniejące warsztaty: szewski, krawiecki oraz piekarnia były własnością Żydów. 
We wsi był także kowal. Oprócz kucia koni naciągał on obręcze na koła i robił drobne naprawy narzędzi rolniczych. Teren ten obfitował w zasoby kamienia wapiennego. Kamieniołomy i wapienniki były w rękach Żydów i Polaków. W odkrywkowych kamieniołomach kamień wydobywano z użyciem materiałów wybuchowych lub sposobem ręcznym z użyciem klinów, łomów, kilofów, drągów żelaznych i młotów. Nie wszystkie kamieniołomy pracowały cały rok. Większość z nich funkcjonowała wyłącznie w sezonie letnim. Tylko kamieniołomy wydobywające kamień dla wapienników pracowały cały rok. Małe, chłopskie wydobywały surowiec najczęściej na budowę dróg. Jeden państwowy kamieniołom stopniowo zmieniał profil produkcji z zakładu surowcowego na surowcowo-przetwórczy. Było to korzystniejsze dla zakładu, ponieważ ceny uzyskane za produkty przetwarzane były wyższe niż za surowce. Zmieniła się również nazwa zakładu: zamiast Kamieniołomu Mieczyn - Kopalnia Odkrywkowa Surowców Drogowych. Pokłady kamienia powoli kurczyły się. Pracowników przeniesiono do sąsiednich zakładów. Kopalnia Mieczyn przestała funkcjonować a na jej miejscu powstał prywatny zakład: tartak i firma transportowa.
Sołectwo Mieczyn składa się z dwóch miejscowości: Mieczyna i Huty Starej. Dzielnicami Mieczyna są tzw. Piaski i Szczotka. Inicjatorem wielu lokalnych przedsięwzięć był nieżyjący już Władysław Rak. Od 1973 roku przez ponad dwadzieścia lat piastował on stanowisko sołtysa, a wcześniej był przewodniczącym Gromadzkiej Rady Narodowej . Obecnie sołtysem wsi jest Władysław Robak.
Miejscowa społeczność wybudowała kilka budynków użyteczności publicznej. Jedną z pierwszych inwestycji była budowa szkoły podstawowej - 1963 r. Pod koniec lat 60- tych wybudowano przy szkole 4- rodzinny dom nauczyciela oraz budynek administracyjny Gminnej Rady Narodowej . W Mieczynie jest także remiza strażacka postawiona w 1957 r. OSP działa tu od 1932 r. Naczelnikami straży byli: J. Robak, St. Malicki, St. Robak, E. Klimczyk, A. Jedliński
W 1992 r. mieczynianie, z własnych środków i własnym nakładem pracy, wybudowali kaplicę. Biskup kielecki Mieczysław Jaworski uroczyście poświęcił świątynię 08.11.1992 r. Kaplica jest pod wezwaniem Matki Bożej Częstochowskiej. Msze odprawiane są tu w każdą niedzielę i święta oraz w tygodniu w zależności od zamówionych intencji. Mieczyn należy do parafii Stojewsko. Proboszczem obecnie jest tu ks. Marek Szyba, a wcześniej byli: księża M. Gawinek, H.Piwoński, L. Styczeń, A. Fryszkiewicz.
W 1966 r. do wsi doprowadzono elektryczność a na wodociąg mieszkańcy musieli czekać aż do 1992 r. Studnia głębinowa znajduje się w Hucie Starej, skąd woda, poza Mieczynem, rozprowadzona jest do wielu miejscowości - Jakubowa, Stojewska, Karolinowa, Wojciechowa, Lipiej Góry, Brygidowa, Podlewska. Od 1998 r. są we wsi telefony. Dostęp Internetu nie jest już problemem.
Głównym źródłem utrzymania ludności jest rolnictwo, chociaż rolników w Mieczynie systematycznie ubywa. Ci, którzy jednak pracują w gospodarstwach zmieli profil swojej działalności. Zajmują się głównie produkcją mleka gdyż gleby są tu w większości V-VI klasy i uprawiać można jedynie zboże i ziemniaki.. Powoli rozwija się prywatna przedsiębiorczość, dając zatrudnienie mieszkańcom Mieczyna i okolicznych miejscowości.
Ogółem Mieczyn zamieszkuje 405 mieszkańców.
